Aktor

Aktor nigdy nie wykroczy poza siebie. Tadeusz Łomnicki, który przylepiał sobie różne nosy, zakładał peruki, wrzeszczał, pluł i wyciągał flaki na wierzch, pozostawał cały czas sobą, Łomnickim. Aktor jest instrumentem dla siebie, gra sobą. Steinway pozostaje zawsze fortepianem, może wydawać najwyżej trochę inny dźwięk, w zależności od tego, kto i jaką melodię na nim wygrywa.

Andrzej Łapicki

życie i śmierć Tadeusza Łomnickiego

 

przeczytaj więcej w Encyklopedii Teatru

role

Gdy zaczynałem pracę nad Pokoleniem, nie miałem pojęcia o pracy z aktorem. Łomnicki dał mi zaraz na początku kariery szansę uzupełnienia mego wykształcenia. Przychodząc na plan przeprowadził najpierw analizę postaci i wyznaczył poszczególne etapy rozwoju. Miał dar przewidywania zakończenia, będącego dramaturgiczną konsekwencją całości.

Andrzej Wajda

role Tadeusza Łomnickiego

wspomnienia

Metodę mogłem wyrazić w jednym zdaniu: ukazywać im możliwości, o jakie same siebie nie podejrzewają.

Tadeusz Łomnicki, Moja metoda, moje błedy

wspomnienia („Spotkania teatralne”)

zdjęcia i nagrania

Jack Nicholson (…) przyjeżdżał do Polski specjalnie dla niego, na jego przedstawienia, by obserwować jego grę, by się uczyć. Nie było tak wielkiego aktora po wojnie, a on jeździł po Polsce i prosił, by dali mu zagrać!

Emilian Kamiński

zdjęcia

filmy online

słuchowiska radiowe

teksty

Naszym zadaniem byłoby zsynchronizowanie tego, co nowe w tej dziedzinie (w sztuce), z tym, co już jest znane, słowem znalezienie syntezy między nowatorstwem i tradycją.

Tadeusz Łomnicki, „Teatr bez widowni”

sztuki i scenariusze Tadeusza Łomnickiego